Back @ Spakenburg
Door: Webmaster
31 Oktober 2007 | Nederland, Bunschoten-Spakenburg
Onze laatste vlucht van deze reis verliep erg snel en voorspoedig en binnen anderhalf uur stonden we dan ook op Amsterdam. Nu konden er nog maar twee dingen fout gaan en dat had allebei te maken met de koffers. We konden eigenlijk niet geloven dat onze koffers van de band zouden rollen gezien de omwegen die we gemaakt hadden en de vliegtuigen die we gemist hadden. Vol verwachting stonden we bij de band en ons geduld werd maximaal op de proef gesteld. Toen echter een medelander van ons, die dezelfde trip als ons had gemaakt vanaf Atlanta zijn koffers kreeg werden we redelijk gerustgesteld. Terecht zo bleek 10 minuten later, want achter elkaar verschenen daar onze koffers.
Zo blij als een kind stapelden we ze op en maakten we ons op voor de laatste hindernis: de douane. Als je met 11 paar schoenen (Erik) of 13 t-shirts (Gerrit) in je 2(!) koffers reist dan kun je dat namelijk niet betitelen als ‘niks aan te geven’. Hier hadden we echter geluk dat we uit Londen kwamen, hier werd er minder op gelet en we hadden zelfs geluk want er ging een extra post open waar we als eerste door konden en niet gecontroleerd werden.
Met onze koffers liepen we naar buiten waar onze grote vriend Arie Heek (je weet wel: “geen probleem, Arie Heek, brengt leipe mocro flavour”) al stond te wachten. Met hem werden even de laatste ins en outs van Bunschoten besproken, en we vroegen natuurlijk meteen of Witte Evertsie nog leefde en dit bleek gelukkig het geval te zijn. Arie bracht zette ons één voor één thuis af en daarmee eindigde deze inspirerende reis naar Amerika. Blaffie!
(binnenkort op deze site te lezen: de nabeschouwing)
Zo blij als een kind stapelden we ze op en maakten we ons op voor de laatste hindernis: de douane. Als je met 11 paar schoenen (Erik) of 13 t-shirts (Gerrit) in je 2(!) koffers reist dan kun je dat namelijk niet betitelen als ‘niks aan te geven’. Hier hadden we echter geluk dat we uit Londen kwamen, hier werd er minder op gelet en we hadden zelfs geluk want er ging een extra post open waar we als eerste door konden en niet gecontroleerd werden.
Met onze koffers liepen we naar buiten waar onze grote vriend Arie Heek (je weet wel: “geen probleem, Arie Heek, brengt leipe mocro flavour”) al stond te wachten. Met hem werden even de laatste ins en outs van Bunschoten besproken, en we vroegen natuurlijk meteen of Witte Evertsie nog leefde en dit bleek gelukkig het geval te zijn. Arie bracht zette ons één voor één thuis af en daarmee eindigde deze inspirerende reis naar Amerika. Blaffie!
(binnenkort op deze site te lezen: de nabeschouwing)
-
02 November 2007 - 08:36
Lisa:
JEEEEEEEEEEEEJ
mn kerk matje is terug!!! -
02 November 2007 - 12:24
Daantjie:
Tijd voor een Sonnema boys! Tot vanavond! -
03 November 2007 - 10:56
Poenie:
Welcome home
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
